Καθώς ξεπακετάρω και ξαναβγάζω από τα κουτιά τους τα φορμάκια και τα παιχνίδια οδοντοφυΐας,αφού προετοιμάζομαι για το επόμενο μωρό μου μου έρχεται φλασμπακ από την εποχή που μεγάλωνα ένα νεογέννητο. Ντροπιαστικά φλασμπακ. Με βάση όσα γνωρίζω τώρα για μωρά και παιδιά, μου φαίνεται απίστευτο πόσα λάθη πρωτάρας μαμάς έκανα.
Είμαι σίγουρη ότι και πάλι θα κάνω λάθη, όπως στο θέμα μεγάλωμα αδελφιών για παράδειγμα, αλλά να μερικά λάθη που ελπίζω να αποφύγω:
Να κλαίω όταν κλαίει το μωρό
Με το πρώτο μου μωρό, ένας συνδυασμός ορμονών και πανικού με έκανε να κλαίω συνεχώς κι εγώ μαζί με το μωρό μου. Τα κλάματά της ενεργοποιούσαν μια αλυσιδωτή αντίδραση και αργά η γρήγορα κλαίγαμε και οι δύο κάτι το οποίο δεν την ηρεμούσε φυσικά – ίσα ίσα πρέπει να ένοιωθε σαν να πέφτει ο ουρανός να την πλακώσει. Αυτή τη φορά υπόσχομαι να θυμάμαι ότι: «Τα μωρά κλαίνε.»
Να είμαι κτητική
Είχα πρόβλημα να μοιράζομαι το μωρό μου. Αφού την είχα στο σώμα μου για εννέα μήνες, φαινόταν περίεργο να τη δώσω σε κάποιον άλλον. Σαν αποτέλεσμα, ξεκουραζόμουν πολύ λίγο και εκνεύριζα τους φίλους και την οικογένειά μου. Τώρα ξέρω ότι χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί και η σχέση μαμάς και παιδιού είναι ξεχωριστή ανεξάρτητα με το ποιος την κρατάει. Είμαι έτοιμη να μοιραστώ την αγάπη.
Να υποθέτω ότι τα κάνω όλα λάθος
Ως πρωτάρα μαμά ήμουν πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το μωρό μου ούρλιαζε στο αυτοκίνητο, δεν μπορούσε να μπει σε ένα πρόγραμμα και κοιμόταν μόνο όταν την κουνούσα. Τώρα ξέρω ότι οι περισσότερες μαμάδες περνάνε τα ίδια τρελά πράγματα και ότι τα παιδιά δεν παθαίνουν τίποτα. Θα εισπνέω, θα εκπνέω και δε θα δίνω τόση σημασία στις λεπτομέρειες.
Να μη δέχομαι βοήθεια
Πριν γενήσω, οι γονείς μου προσφέρθηκαν να πληρώσουν για μία νυχτερινή νοσοκόμα για δύο εβδομάδες μετά τη γέννα, μέχρι να αναρρώσω. Αρνήθηκα. Όπως ένα νήπιο, έτσι κι εγώ ήθελα να τα κάνω όλα μόνη μου! Το μαρτύριο με χτύπησε για τα καλά όταν το μωρό μου αρνιόταν να κοιμηθεί για τους επόμενους 7 μήνες. Αυτή τη φορά, θα δεχτώ οποιουδήποτε είδους βοήθεια.
Να βασίζομαι υπερβολικά σε ειδικούς
Θεέ μου, πόσα χρήματα ξόδεψα σε βιβλία ειδικών πάνω σε θέματα ύπνου, συμπεριφοράς και διατροφή. Κανένα από αυτά δε βοήθησε τόσο όσο οι κουβέντες με άλλες μαμάδες ή το να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου. Υπάρχει λόγος που το λένε «μητρικό ένστικτο». Όλες το έχουμε, ας το χρησιμοποιήσουμε!
Να πανικοβάλλομαι με τα ορόσημα
Η κόρη μου ήταν το τελευταίο μωρό που κατάφερε να κυλίσει στο μάθημα «μαμά και κόρη». Τρία χρόνια αργότερα είναι μια μικρή γυμνάστρια και χορεύτρια και ίσα-ίσα που τα καταφέρνω να τη φτάσω στο τρέξιμο. Γνωρίζοντας αυτά που ξέρω τώρα, ήταν χάσιμο ενέργειας να ανησυχώ για το πότε θα κυλήσει, θα μπουσουλήσει, θα περπατήσει κλπ. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Κάθε πράγμα στον καιρό του!
Να προσπαθώ να γευτώ την κάθε στιγμή
Πίστευα ότι αν δεν απολάμβανα το κάθε δευτερόλεπτο με το μωρό μου, οι στιγμές θα εξαφανίζονταν για πάντα και θα μετάνιωνα! Αυτή η σκέψη είναι ιδιαίτερα πιεστική για οποιαδήποτε μαμά. Είναι φυσιολογικό να μην σου αρέσουν τα ατυχήματα με τις πάνες, τα κλάμματα από κολικούς και η εξάντληση. Είναι φυσιολογικό να παραπονιέσαι. Είμαι χαρούμενη ωστόσο που τράβηξα εκατομμύρια φωτογραφίες. Αυτό ήταν μια συμπεριφορά πρωτάρας μαμάς που σίγουρα δεν ήταν λάθος.
Να μη χρησιμοποιώ πιπίλα
Όταν η μπέμπα έφτυσε την πρώτη της πιπίλα, υπέθεσα ότι οι πιπίλες δεν ήταν για εκείνη. Από μέσα μου έδωσα συγχαρητήρια στον εαυτό μου που απέφυγα τα μελλοντικά προβλήματα αποχωρισμού πιπίλας ή τα πιθανά οδοντιατρικά προβλήματα τα οποία έβλεπα ότι αντιμετώπιζαν οι φίλοι μου. Και η επιβράβευσή μου; Ένα μωρό που ανακουφιζόταν μόνο πιπιλίζοντας το στήθος μου. Αυτή τη φορά το παιδί μου θα πάρει πιπίλα.
