Το μωρό μου ήταν πάντα χαδιάρης… Από τη μέρα που γεννήθηκε, όπως και τα περισσότερα παιδιά, είχε την αγκαλιά μου ως το αγαπημένο του μέρος. Πάντα τον έπαιρνε ο ύπνος στα χέρια μου ή στα χέρια του μπαμπά του, και πάντα, ως δια μαγείας, ξυπνούσε ξαφνικά μόλις πηγαίναμε να τον βάλουμε στο κρεβατάκι του…
Φυσικά και δεν μας πείραζε – ήταν ο υπέροχος γιος μας άλλωστε! Αλλά τώρα που είναι 13 μηνών και 10 κιλά έχει γίνει αρκετά δύσκολο…
Και ναι, ακόμα θέλει αγκαλιές 24 ώρες το 24ωρο…
Όταν συζητάω με άλλους γονείς και τους λέω για την αγαπημένη μέθοδο του γιού μου, λένε «ναι, και στην κόρη μου αρέσουν οι αγκαλιές!». Αλλά είμαι σίγουροι ότι δεν μπορούν να καταλάβουν την αγάπη που έχει για τις αγκαλιές – ή ακόμα καλύτερα το πόσο μισεί να μην βρίσκεται σε μια αγκαλιά. Όταν τον αφήνουμε κάτω, έστω και για λίγο, γίνεται κατακόκκινος και χτυπιέται μέχρι να τον ξαναπάρουμε αγκαλιά.
Ο παιδίατρος μας συμβούλεψε να κόψουμε αυτή τη συνήθεια του γιατί όσο μεγαλώνει τόσο πιο δύσκολο θα γίνει να αλλάξει συνήθειες. Αλλά πώς σταματάς τον ενός έτους γιο σου όταν κρατιέται από το πόδι σου και ουρλιάζει για αγκαλιά; Η απάντηση είναι δεν τον σταματάς… Τουλάχιστον εμείς δεν τον σταματάμε… Προτιμώ τους πόνους στη μέση και τα χέρια μου παρά να αφήνω τον γιό μου να κλαίει, αφήνοντας την ανάγκη του για αγκαλιά ανικανοποίητη.
Πολλές φορές “φοράω” τον γιο μου με ένα μάρσιπο, ακόμα και μέσα στο σπίτι, αλλά αυτό δεν είναι πάντα βολικό. Επίσης αρνούμαι να του πάρω κάποιο εντυπωσιακό αυτοκινητάκι – περπατούρα με πολλά χρώματα, λαμπάκια και μουσική μόνο και μόνο για να τον αποσπάσω την προσοχή. Και για να σας προλάβω, ναι, ξέρει να περπατάει!Απλά λατρεύει τις αγκαλιές…
Πρέπει να παραδεχτώ ότι υπάρχουν στιγμές που κάθεται στο πάτωμα με τα παιχνίδια του ή που παίζει με την μεγαλύτερη αδερφή του. Αλλά αυτό δεν κρατάει ποτέ πολύ και σύντομα αναζητάει μια αγκαλιά για να κρυφτεί.
Το ξέρω ότι πολλοί θα με θεωρήσετε τρελή… Ίσως και να είμαι. Αλλά πραγματικά δεν πρόκειται να αφήσω μια τόσο μεγάλη ανάγκη του γιού μου ανικανοποίητη γιατί δεν με βολεύει ή με κουράζει… Απλά ελπίζω ότι είναι φάση και θα περάσει, όπως και τόσων άλλων παιδιών, ενώ ταυτόχρονα δημιουργώ μια σχέση ασφαλούς προσκόλλησης με τον γιό μου.
Η κόρη μου είναι 3,5 χρονών και περάσαμε και μαζί της πολλές φάσεις που νομίζαμε ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ… Με τις πάνες, με το μπιμπερό ή την πιπίλα, με το ξύπνημα στις 5:30 ακριβώς κάθε πρωί, με τα τάντρουμς, με την άρνηση να φορέσει συγκεκριμένα ρούχα… Κι όμως, όλες πέρασαν!
Έτσι λοιπόν ξέρω ότι δεν θα είναι έτσι για πάντα και ο γιος μου… Κάποια στιγμή θα σταματήσει η λατρεία του για τις αγκαλιές και τότε θα μου λείψει αυτή η φάση. Γι’ αυτό μέχρι τότε, θα φροντίσω να ικανοποιώ την ανάγκη του…
Απλά νομίζω ότι θα χρειαστώ άμεσα φυσικοθεραπεία…
